28|
Impulsen en onbewust eetgedrag
Suiker in perspectief, december 2013 / januari 2014
‘Ik houd me bezig met onderzoek
dat zich richt op de vraag in
hoeverre het zien van hoogcalori-
sche en laagcalorische producten
leidt tot een impuls om eten op te
pakken en op te eten.’ Aan het
woord is dr. Harm Veling, universitair docent
Radboud Universiteit, afdeling Sociale en Cultuur
Psychologie. ‘Als dat gedrag wordt gestart door
‘motorprogramma’s’, helpt het dan om dat motor-
programma te veranderen? Bijvoorbeeld bij het
veranderen van de keuze en de hoeveelheid die
iemand eet?’ Een motorprogramma reageert op een
prikkel die als het ware in de mens zit ingebakken.
‘Je let even niet op en zonder dat je het door hebt, is
een schaal of zak leeg. Het zijn wel vaak mensen die
gevoelig zijn voor impulsen of chronisch lijnen.’
Veling noemt als voorbeeld het verhaal dat Frans
Bauer onlangs in een televisieprogramma vertelde.
‘Bauer heeft het druk, niet veel tijd om te eten, haalt
een zak mini-candybars bij het tankstation en eet die
zak – al autorijdend – leeg. Maar hij is zich niet
bewust van het feit dat hij die zak leeg eet. Terwijl
het nogal wat vergt om de verpakking van elke
mini-candybar los te maken en de volgende te
pakken. Het is een voorbeeld dat mensen soms heel
onbewust eten.’
Simpele taak
Veling heeft vier à vijf jaar onderzoek gedaan om te
kijken of impulsen die leiden tot onbewust eetge-
drag, kunnen worden gemeten. En zo ja, zijn ze ook
te remmen? Hij vertelt dat er een simpele taak is
ontwikkeld die vervolgens in een laboratorium-
setting is uitgevoerd. ‘Doordat je een stopsignaal
herhaaldelijk koppelt aan plaatjes van hoogcalori-
sche producten zou de impuls voor het eten van deze
hoogcalorische producten, bijvoorbeeld dropjes,
af kunnen nemen. Wij hebben in ons onderzoek
Impulsen en
onbewust eetgedrag
Leiden impulsen tot onbewust
eetgedrag? Kunnen ze worden gemeten?
En zo ja, zijn ze dan ook te remmen?
Dr. Harm Veling (Radboud Universiteit)
doet daar onderzoek naar en ontwikkel-
de met collega’s een app. ‘Wij richten
ons op de automatische component
van eetgedrag, maar het staat nog in
de kinderschoenen.’
