Basis HTML versie
column
“Als recreatief fietser (denk: rustige ritjes naar het
pannenkoekhuis en terug), heb ik me begin 2012
aangesloten bij de Wageningse Wieltjes, een team
collega’s dat op 6 juni 2012 wilde meedoen aan de
crowdfunding actie Alpe D’HuZes. Vooraf had ik geen
idee wat me te wachten stond op die 1860 m hoge berg
in de Franse Alpen. Ik wist alleen dat de top slechts
bereikt kon worden door 21 meest haarspeldbochten
te beklimmen die een gemiddeld hellingspercentage
kenden van 9 à 10%. Daar kunnen onze Wageningse
berg (4%), Grebbeberg (6%) en Posbank (8 %) op hun
steilst niet tegenop. Toch ben ik op die ‘bultjes’ met
mijn training begonnen en dat viel niet tegen. Voor de
zekerheid heb ik mijn wielerfiets vooraf wel een
upgrade van 26 naar 28 tandjes gegeven en ben ik zo’n
vier kilo afgevallen. Dat zou allicht schelen!
Gelukkig heb ik iets meer verstand van voeding. De tip
om paracetamol op te lossen in een bidon water heb ik
dan ook wijselijk naast me neergelegd. Ik hecht meer
waarde aan wetenschappelijke studies die pleiten voor
een combinatie van glucose en fructose die, in een
hoeveelheid van 60-90 gram per uur, snelle suikers
leveren voor energie tijdens sportprestaties. Hierdoor
wordt er minder beroep gedaan op glycogeen in de
spieren met het daaruit voortvloeiende verlies aan
power en de onvermijdelijke verzuring. Ik begon de
koersdag dan ook met een goed Frans ontbijt: een
croissant, een pain au chocolat, een stokbroodje met
wat zoets en een bakje gezoete, typisch Franse yaourt.
Het startschot klonk en gewapend met twee bidons
fris water, een energybar, twee kleine chocorepen,
plus de onvermijdelijke bananen reden we
‘Topbrandstof’
nietsvermoedend bocht 21 in. Ai, de eerste drie
bochten bleken meteen al een stijgingspercentage van
13% te hebben en daarna bleef het behoorlijk steil
omhoog gaan. Pittig! Gewoon doorfietsen Frans, en
proberen te genieten, dacht ik bij mezelf en dat hielp.
Ook het welgemeende ‘Franssssiiiiiiiie, kom op
bikkel!’ van de toeschouwers, stuwde me omhoog.
In een tempo van 7 à 8 km per uur klommen we
gestaag door de haarspeldbochten heen naar
boven,met als einddoel de finish na bocht 0. Lance
Armstrong reed ooit in 37 minuten naar boven, maar
ik was na 1:56:42 uur klimmen heel content. Het was
tenslotte geen wedstrijd.
De tweede beklimming, na anderhalf uur herstel,
duurde weliswaar drie kwartier langer dan de eerste
klim, maar leverde geen nieuwe inzichten op. Dit
sterkte mijn vermoeden dat het enerzijds aankomt op
een goede voorbereiding, basisconditie en
klimvermogen en maar anderzijds ook op praktisch
inzicht in wat je hartslag, ademhaling en
20|
Column
Suiker in perspectief, juli 2012