Basic HTML Version
column
“Tijdens de overigens zeer onderhoudende
presentaties van de Deskundigenbijeenkomst
dwaalden mijn gedachten toch onwillekeurig af.
Grammen, energieprocenten, minimale marges…
Los van deze interessante queeste naar de optimale
verhouding tussen de macronutriënten eiwitten,
koolhydraten en vetten, was mijn grootste zorg toch
‘hoe vertel ik het thuis?!’
Thuis staat in dit geval voor de bedrijven, omroepen
en organisaties waar ik regelmatig presentaties houd
en workshops geef. En ook voor de individuele
cliënten die ik adviseer en begeleid.
Hoe vertel je aan, of liever vertaal je voor deze mensen
wat het verschil is tussen 1,0 en 1,1 gram eiwit per kg
lichaamsgewicht? Een bakje kwark meer of minder? Ik
heb werkelijk geen idee.
Zolang er in het middelgrote bedrijf dat ik onlangs
bezocht nog ruim 360.000 zakjes suiker, melk, peper
en zout per 10 maanden (!) worden geconsumeerd,
lijken de verschillen achter de komma ineens zo
ontzettend onbeduidend.
In het advies van diëtist aan cliënt gaat het bovendien
zelden tot nooit over de maximale consumptie in
grammen per dag, laat staan over energieprocenten.
Wel krijgen wij vaak de vraag: ‘Moet ik meer eiwitten
eten? Want van koolhydraten word je dik, zegt
dieetgoeroe die-en-die’.
Zo leidt het eiwitverhaal in de wereld om ons heen al
lange tijd een compleet eigen leven. Zie hier de kloof
tussen wetenschap en werkelijkheid. Terwijl de
deskundigen nog integer en onderbouwd confereren
over optimale verhoudingen, kwetteren de
zelfbenoemde verlossers ‘hun’ optimale quota reeds
“Macht aan
?”
de kleine getallen
op krantenpagina’s en internetfora. Met alle gevolgen
van dien.
Waar ik praktisch gezien ‘mee thuis kon komen’ na
deze dag - anders dan een specifieke uitkomst c.q.
optimale verhouding tussen energieprocenten -, was
de denkrichting naar meer differentiatie en
individualisatie in voedingsaanbevelingen. Want dát is
iets waar de diëtistenvakgroep mee verder kan.
Adviseren is namelijk niets anders dan praten over
eetgedrag. En elke doelgroep (gezond of ziek, jong of
oud, hoogopgeleid of laagopgeleid, met over- of
ondergewicht – en iedereen er tussenin) vraagt om
een ander gesprek. Elk individu heeft bovendien zijn
of haar eigen antwoorden wanneer ik vraag: ‘Waarom
eet je wat je eet, in welke setting doe je dat, wat zou je
daarin kunnen veranderen, en welke manier van
verandering past bij jou?’
Gerust ging ik ‘huiswaarts’ – de wetenschap denkt met
ons diëtisten mee. Nu de rest nog. Want zo lang mijn
zoon in de kantine van zijn HBO-opleiding zijn honger
kan stillen met OF 3 broodjes kroket à 1 euro OF 1
broodje gezond à 3 euro is er van een echte individuele
keuze voor deze budgettair krap bemeten doelgroep
natuurlijk nog geen sprake.”
Elly Kaldenberg
SanAvis
25|
Column
Suiker in perspectief, februari 2012